Bir Cuma sabahı erkenden kalkmak garipsenecek şey değil. Ancak bir Cuma sabahı erkenden kalkıp hafta sonu kaçamağının ilk adımını atmak, uzun zamandır yapmadığım bir şeydi. Alarm çaldı, gözler açıldı, bavul kapandı; istikamet Ayvalık’tı.
Kaçamak yalnız olacak değil ya? Önce blogger arkadaşım Can‘ı, ardından pek çoğunuzun videolarını keyifle takip ettiğini bildiğim Aslı‘yı evinden aldım. Akıllı telefonumdan yükselen “Rota Oluşturuldu!” cümlesini takiben SEAT Leon FR aracımız ile yola koyulduk.
Konuşmaktan ve gülmekten zamanın nasıl geçtiğini anlamadığımız yolculuğun ardından Murat Reis Ayvalık‘ta kontağı kapattık. Öyle tatile gelir gelmez kendisini denize, havuza atanlardan olmaktansa öncelikle Ayvalık’ın doğasını, çevresini keşfetmek istedik.
Otelimize birkaç kilometre mesafedeki Küçükköy, bir diğer adıyla Yeniçarohori, ilk durağımız oldu. 1462 yılında Fatih Sultan Mehmet’in yeniçerilerin yerleşimi için seçtiği bu nokta, geçen yüz yıllar içerisinde farklı kimliklerde pek çok insana ev sahipliği yapmış. Kuruluşunun 555. yılında yani 2017’de yepyeni bir kimlikle karşımıza çıkacak olan köyün yenilenme hikayesini, Simay Dinç’ten dinledik. Bilim ve sanat köyü olma yolunda ilerleyen, bizi farklı sanat atölyeleri ve pek çok değerli sanatçının eserleriyle şaşırtan köyden kendimize ait sanat eserlerimiz, damağımızda kalan Yeniçaro kahvesinin tadı ve 2017’deki açılışta yeniden görüşme ümidiyle ayrıldık. Siz de bu köyün hikayesini merak ediyorsanız, Instagram hesaplarını buradan takip edebilirsiniz.
Köyde geçirdiğimiz birkaç saatin ardından Ayvalık’a ait bir klasiğin peşinden koşmaya karar verdik ve direksiyonu Şeytan Sofrası’nda gün batımı izlemeye çevirdik. Manzara muhteşem, ortam nefes kesici ancak kalabalık yüzünden keyfinizin kaçması olası, benden söylemesi. Yine de fotoğraf çekme çabalarımız sonuç verdi, anı ölümsüzleştirdik, aklımıza kazıdığımızı fotoğraf makinalarımıza da yansıtabildik.
Gün kalabalıklar arasında batsa da huzurla dolu, sadece dalga seslerinin eşlik ettiği bir dinginlikle doğdu. Otelimizin önünde bizi hazır bekleyen tekneye atladık, koy koy gezip sudan daha derin hayallere daldık. Karaya ayak basar basmaz ağzımızdan o cümle çıktı: “Deniz insanı acıktırıyor.” Tabi ki normal insanların saatlerce yüzdükten sonra söylediğini biz iskelenin ucunda dursak bile söylemekten çekinmeyecektik. Sonuçta lezzet düşkünü olmak bunu gerektirirdi; değil mi?
Deniz mahsülleriyle taçlanan öğle yemeğimizi biraz daha uzatmak için Cunda’nın yolunu tuttuk. Evet, renkli kapıları, şirin yapıları ile bildiğimiz Cunda bizim için yeni lezzetlerle buluşulacak bir durak oldu. Sevim ve Necdet Kent Müzesi’nin manzaralı bahçesinde mis gibi limonata, Vino Şarapevi’nde tatlı şarabı, Karadeniz Pastanesi’nde damla sakızlı kurabiye, AYNA’dan alınan kırmızı biberli zeytinyağları derken bir “gastro-tatil” deneyimine adım adım yaklaştık.
Cumartesi gecesi, bu yeme içme serüvenini binbir çeşit mezeyle ve son zamanlarda tattığımız en leziz Çipura ile zirveye taşıdı. Tabi ertesi sabahın “Acaba kilo alır mıyım? Yok yahu, bunlar hem leziz hem sağlıklı.” gibi düşüncelerle geçmesini sağladı.
Pazar sabahı, iki günlük maceranın yorgunluğunu atarcasına sessiz ve sakin bir geri dönüş yolculuğunda bulduk kendimizi. Kimi zaman radyodaki cızırtılarla kimi zaman kendi telefonumuzdan seçtiklerimizle bozduk sessizliği. Bu defa, yol da boş olunca, birkaç saat içinde vardık Istanbul’a.
Benim çok uzun zamandır yapmayı istediğim, keyifli bir yolculuktu. Umarım siz de Instagram paylaşımlarım ve burada yazdıklarım sayesinde hayal edebilmişsinizdir başımızdan geçenleri.
