Her şeyin birdenbire olduğunu ezberlemiştik orta okuldayken. Yolların, kedilerin, kırların, insanların.. Orhan Veli’nin duvarlarda yankılandığı sözlülerden yıllar sonra, birdenbire olan hiçbir şeye inancımız kalmadığını anlayacaktık.

Hepimizin birşeyler için gece gündüz çalışması gerektiğini öğrenecektik mesela. Hiçbir başarı birdenbire olmayacaktı. Rütbeler, kıdemler, ödüller, ardı arkası kesilmeyen övgüler birdenbire yığılmayacaktı üzerimize. O en sevdiğimiz şaşalı kafede bir fincan kahve içmenin bedelini, canımızı burnumuza getiren uzun toplantılarda hatırlayacaktık. Her ne kadar kolaymış gibi göstermeye çalışsak da, “Aa o iş mi? Çocuk oyuncağı!” desek de gece uykularımız kaçana kadar “O işi” düşünecektik. Her şeyi en iyi yapan olduğumuzu söylesek de içimizde bir yerlerde “Bu defa neyi yanlış yaptım?” sorusunun cevabı aranacaktı. Ve bütün bu iş güç arasında yalnız kalışımız birdenbire değil, göstere göstere gelecekti.

Kar birdenbire yağabilirdi. Evet; kar birdenbire yağabilir, yollar kapanabilir, trafik sıkışabilir, vapur seferleri iptal edilebilirdi. Birdenbire. Ancak hayat birdenbire olmazdı. Öğrenmemiz gerekecekti. Üzgünüm, Orhan Veli.

* A sudden light would bring us a new conscious – all things come to those who work their asses off and never give up. Yeah, that’s all.