Geçtiğimiz gece Twitter’da gördüğüm bir ileti, kusursuzluğu aramanın bazen ne kadar yorucu olabileceğini düşündürdü. Her şey yerli yerinde olsun, fotoğrafın kenarı düzgün kalsın, aman arkadan ışık patlamasın, yakın çekimde oramız öyle çıkmasın, fonda kusurlu bir şeyler olmasın, kadrajımız kaymasın.

Bir balık gözü lensin her şeyi şekilden şekile sokuvermesi, arkadan vuran akşam güneşinin akıbeti bilinmez fotoğraflar getirmesi ya da sıradan bir sokağın yıkılan merdivenlerinin fotoğrafın değerini düşürmesi; kusurların kusursuzluğun üstüne çıkması, gerçekten düşünmeye değerdi.

Bu defa kusurlar, kusursuzluğu yendi.

Tee: Mavi // Shorts: H&M // Shoes: Nike

Sunglasses: Ray-Ban // Bag: Fred Perry

* After reading a Tweet last night, I started thinking on imperfection. Once again. Isn’t it too tiresome for us to try imitating perfection? Even for this simple photo shoot; staying away from bursting backlight, creating the perfect backdrop, enabling the best possible stance, thinking about the perfection of the outcome, and so on. You should try a lot of things to reach perfection, if it’s possible.

This time, feeling fisheye, I did not care about any of these. A lens shook my world, beautiful sunset ruined my photo, old neighbourhood was not the ideal setting; who cares? Imperfection won over perfection.