Maddenin Koray Caner Hali III

Yaşadığım evi tek seferde görüp beğendim ve tuttum. Mutfağım, burayı okuyan bazı süslü hanımların elbise dolaplarından bile küçük olabilir!
Burnu kaf dağının ardında olan insanlar gibi göründüğümü fark ettim, üzülüyorum. Ha bir de o insanlardan sanırım nefret ediyorum 🙂
Bazen hayal kurup, o hayalleri yıkıp, üstüne yeni hayaller kuruyorum ya hani.. Hiç biri birbirini tutmuyor. Bir gün bambaşka bir ülkede hiç bilmediğim bir dilde trend-avcısı oluyorum, bir gün dijital dünyanın “en” leri arasındaki yerimde herşeye burun kıvırıyorum, bir gün organizasyonlar arasında koştururken benim de peşimden koşturan arkadaşlarımı görüyorum.. Derken fark ediyorum, daha yaş 23, yavaş ol!
Her gün metro kullandığım için gözlem yeteneğim giderek kuvvetleniyor. Bu nasıl bir karmaşa, anlatmak mümkün değil.
Bazen beni görünce selam veren insanları tanımıyorum. Evet, utanılacak bir şey ama ne yapayım? Elimden gelen, gülümsememi hiç bozmayıp genel sorular sorarak ortamdan uzaklaşmaya çalışmak oluyor.
Türkiye çapında epeyce bilinen bir websitesinin editöründen gelen “Tasarımlarınızı yerinde görmek isteriz.” içerikli e-postaya ne yanıt vereceğimi bilememem sorun değil, onların beni moda tasarımcısı sanması sorun.
Bu aralar müzik ve moda taraflarında takip kuvvetim azaldı, nerede neler oluyor kaçırıyor gibi hissediyorum. Toparlanmam lazım.
Jagermeister, benim için geç bir keşif oldu, artık bırakmam!
Bazen komik bir şey anlattığımı sanıp sonrasında tepkisiz bakışlar yakalamak, anlattığım şeyden daha da komik oluyor.
Her insana değer veriyorum diye başıma bir şey gelecek bir gün, biliyorum.
Istanbul’a geldiğimde başımın belaya gireceğine inanan anneme sesleniyorum, “Anne, emin ol bazen o kadar sıkıcı oluyor ki, ‘Keşke başıma bir şey gelse?!’ diye iç geçiriyorum.”
Brokoli denen sebzeyi evcil hayvana benzetiyorum. “Beslenir ki bu” tadında.